De Sahara, een gebied dat nu bekend staat als een droge en dorre woestijn, was ooit een weelderige en waterrijke omgeving tussen 14.500 en 5.000 jaar geleden. Recent onderzoek heeft aangetoond dat deze regio ook de thuisbasis was van een mysterieuze en geïsoleerde groep mensen, bekend als de mensen van Taccori. Het DNA van twee vrouwen die zo’n 7.000 jaar geleden in Libië leefden, onthulde dat zij behoorden tot een unieke en onbekende genetische lijn die geïsoleerd leefde van andere populaties in Sub-Sahara Afrika en Eurazië.
Deze mensen leefden in Takarkori, Zuidwest-Libië, een gebied dat destijds een weelderige savanne was, heel anders dan het droge woestijnlandschap van vandaag. Ze beoefenden veeteelt en hadden een geavanceerde cultuur, zoals blijkt uit archeologische vondsten van gereedschappen, keramiek en manden.
Het genoom van de mensen van Taccori toonde geen significante genetische invloed van andere populaties in Sub-Sahara Afrika of Eurazië. Ze waren genetisch geïsoleerd en hadden weinig contact met de rest van de wereld. Hoewel hun oorsprong en migratiepatronen nog niet volledig zijn begrepen, blijft hun erfgoed voortleven in verschillende Noord-Afrikaanse groepen.
De mensen van Taccori verdwenen ongeveer 5.000 jaar geleden, toen de Sahara opnieuw veranderde in een woestijn. Ze hadden minimale genetische vermenging met andere populaties buiten Afrika, wat suggereert dat ze tijdens hun bestaan geïsoleerd bleven. Hun erfgoed biedt een nieuw perspectief op de diepe geschiedenis van Noord-Afrika en de Sahara-regio.
Hoewel de verdwijning van de mensen van Taccori een mysterie blijft, hebben ze een blijvende impact gehad op de genetische diversiteit van de regio. Hun verhaal werpt licht op een vergeten hoofdstuk in de menselijke geschiedenis en roept vragen op over de interactie tussen verschillende populaties in het verre verleden.
