Het is moeilijk om een man met een blauwe legging en een rode cape serieus te nemen. En toch, in de nieuwe film Superman: De man van staal, neemt de superheld iets heel serieus op: het voorkomen van een oorlog. Hij grijpt in wanneer het ene land zich klaarmaakt om het andere binnen te vallen en voelt zich ervan overtuigd dat hij levens heeft gered.
Maar niet iedereen is overtuigd van zijn interventie. Lois Lane, zoals de econoom opmerkt, stelt een vraag die de hele film doordringt: heeft Superman het recht om in andere staten in te grijpen? Denkt hij ooit na over de gevolgen van zijn acties?
Superman wordt beschouwd als een symbool van de Amerikaanse identiteit sinds zijn debuut in 1938. Hij verdedigt “waarheid, gerechtigheid en de Amerikaanse levensstijl”. Zijn kracht, eenvoud en aanpassingsvermogen maken hem tot een belichaming van wat als “juist” wordt beschouwd in Amerika.
In de eerste strips greep Superman in bij sociaal onrecht en corruptie, maar naarmate de Verenigde Staten de Tweede Wereldoorlog binnentraden, moesten de makers zijn acties aanpassen om het patriottische sentiment te behouden. Hij vocht tegen fantastische slechteriken, maar altijd met de Amerikaanse vlag op de achtergrond.
In latere films en strips begon Superman te twijfelen aan zijn rol als wereldbeschermer en begon hij na te denken over de gevolgen van zijn interventies. Hij nam zelfs “chirurgische” acties tegen terroristen, die deden denken aan Amerikaanse drone-aanvallen.
De nieuwe Superman-film handhaaft de bekende thema’s van wereldwijde dreiging, maar voegt een twist toe: de held wordt geconfronteerd met de gevolgen van zijn acties. Het dilemma dat hij doormaakt, weerspiegelt misschien wel de huidige internationale rol van Amerika in het Trump-tijdperk, waarbij de superkracht zich afvraagt of interventie altijd de juiste keuze is.
Achter de superheld persona schuilt een diepgaande dialoog over de Amerikaanse buitenlandse politiek en de vraag of superkrachten altijd moeten ingrijpen in internationale aangelegenheden. Superman, de man die alles kan, komt tot het besef dat soms niets doen misschien wel de verstandigste beslissing is.