Tien jaar geleden, op 13 november 2015, werd Parijs getroffen door een van de meest gewelddadige en verwoestende aanvallen in de moderne geschiedenis van Frankrijk. Het Bataclan-inferno, de aanval op het Stade de France en verschillende bars en cafés in het 11e arrondissement, lieten een diepe wond achter in het hart van de Europese open samenleving. De aanval, uitgevoerd door terroristen, zorgde voor een schokgolf die nog steeds voelbaar is, tien jaar later.
De avond van het Bataclan-inferno begon als elke andere vrijdagavond, maar eindigde in een nachtmerrie. De vredige klanken van een concert werden ruw onderbroken door het geluid van explosies en geweerschoten. Mensen die genoten van een avondje uit werden plotseling geconfronteerd met de gruwelijke realiteit van terrorisme. Het was een gecoördineerde aanval die niet alleen een stad trof, maar een hele natie in rouw dompelde.
De aanval ontvouwde zich snel en genadeloos. Explosies bij het Stade de France werden gevolgd door gewapende aanvallen in cafés en bars in het oosten van Parijs. En uiteindelijk werd het Bataclan-theater het toneel van een bloedbad. Terroristen drongen de concertzaal binnen en openden het vuur op de weerloze menigte. De gijzeling duurde negentig angstaanjagende minuten voordat de politie kon ingrijpen.
Het resultaat van deze verschrikkelijke nacht was verwoestend. 130 mensen verloren hun leven en meer dan 400 raakten gewond. De impact van de aanslagen ging verder dan de fysieke slachtoffers. Overlevenden werden geconfronteerd met posttraumatische stressstoornis en onbeantwoorde vragen over waarom deze tragedie moest plaatsvinden.
Tien jaar later wordt de herinnering aan het Bataclan-inferno nog steeds levend gehouden. Het is een referentiepunt voor de veerkracht van de Franse samenleving en een herinnering aan de kwetsbaarheid van onze open en vrije samenlevingen. De littekens van die fatale nacht zullen altijd aanwezig blijven, maar ze dienen ook als een herinnering aan de kracht en de eenheid die voortkomt uit tegenspoed.
