Een nieuwe micronaaldpleister levert een therapeutisch molecuul rechtstreeks aan beschadigd hartweefsel, waardoor het hart wordt hersteld na een hartaanval. De behandeling moedigt immuuncellen aan om in een genezende staat te komen en verbetert tegelijkertijd de communicatie tussen cellen die de bloedstroom controleren en herstellen. De patch is ontwikkeld door een onderzoeksteam onder leiding van Dr. Huang, assistent-professor bij de afdeling Farmaceutische Wetenschappen van de Texas A&M University. De pleister maakt gebruik van een gespecialiseerd micronaaldsysteem om interleukine 4 (IL4) rechtstreeks in beschadigd hartweefsel af te leveren, waardoor de algehele hartfunctie wordt hersteld en verbeterd.
Wanneer een hartaanval optreedt, wordt de bloedtoevoer naar delen van het hart onderbroken. Cellen in het getroffen gebied verliezen zuurstof en voedingsstoffen en beginnen af te sterven. Het lichaam reageert door littekenweefsel aan te maken om het hart te stabiliseren, maar dit litteken kan niet samentrekken zoals gezonde spieren. De nieuwe pleister is ontworpen om dit proces te onderbreken door IL4 rechtstreeks op de plaats van het letsel af te geven, waardoor immuuncellen worden aangemoedigd om over te schakelen naar een genezende staat en littekenvorming te beperken.
Het onderzoeksteam ontdekte dat de pleister schadelijke ontstekingssignalen afkomstig van endotheelcellen verminderde en de activiteit in een signaalroute genaamd NPR1 verhoogde, wat de gezondheid van de bloedvaten ondersteunt en de algehele hartfunctie verbetert. Momenteel vereist het aanbrengen van de pleister nog een open borstoperatie, maar Dr. Huang hoopt een versie te ontwikkelen die via een klein buisje kan worden ingebracht, waardoor de behandeling in de echte medische omgeving veel gemakkelijker zou worden.
De nieuwe pleister vermijdt het probleem van ongewenste effecten in andere organen door IL4 geconcentreerd te houden in het gewonde gebied in plaats van zich door het lichaam te verspreiden. Hierdoor wordt alleen het hart getarget en wordt de communicatie tussen verschillende celtypen verbeterd, wat een belangrijke rol speelt bij herstel op de lange termijn. Het onderzoeksteam hoopt de planning en oplevering van de pleister verder te optimaliseren en te verbeteren.





























































