Het verhaal achter de 31 dagen waardoor kanselier Merz werd gemaakt – zijn geladen beslissing die alles en de dubbele hit van de VS veranderde
Het was ‘s avonds laat, slechts een maand voor de verkiezingen van 23 februari, toen Friedrich Mertz in verwarring was met een groep leidinggevenden van zijn partij dat hij een historische beslissing had genomen.
Het land was een dag eerder in beroering door een vreselijke aanval, toen een Afghaanse asielzoeker die in een park in Beieren gebruikte een keukenmes om een 2-jarige jongen neer te steken en een man die ervoor zorgde.
Voor degenen die hem goed kenden, is Mertz – de volgende Beierse kanselier – een man die kan worden beïnvloed door zowel zijn emoties als een koude logische politieke analyse. Die nacht bewees dat het beide tegelijkertijd kan combineren.
Zoals hij zijn collega’s in hun individuele debat vertelde, waren deze moorden de druppel die het glas overstroomde.
In de afgelopen weken was de publieke steun in zijn partij begonnen te dalen – en de verre recht Alternatief voor Duitsland (Afd) Hij was gestegen naar ongekende niveaus.
Deze tragische incidenten hadden echter zijn vastberadenheid versterkt. Binnen een paar uur na het incident in Beieren had hij besloten om radicaal te handelen in de laatste weken van de verkiezingscampagne, die, zo bleek, hem naar de overwinning duwde.
“DE Mertz is iemand die emotioneel kan worden verplaatst” vermeld Politiek de Serap Guiller, een conservatieve parlementslid die kort na de moorden werd geïnformeerd door Mertz. “Deze aanval, vooral omdat een kind toesloeg, trof hem heel diep.”
De aanval op Asafenburg was dat ze de vonk aan Mertz gaf. Lange tijd geloofde hij dat de conservatief Christian Democratic Union (CDU) Hij moest een hardere lijn volgen in de migratie – maar de aard van deze aanval, in combinatie met de groeiende steun die de AFD won, overtuigde hem dat hij dat moest doen “Nu of nooit.”
“Het kan me niet schelen wie dit pad politiek zal volgen” Hij vertelde verslaggevers de dag na de aanval, wat de kritiek impliceerde waarvan hij wist dat hij zou oefenen omdat hij de retoriek van zijn populistische tegenstanders “omarmde”. Hij zag er begrafenis uit en koos ervoor om een zwart pak en stropdas te dragen. “Ik zeg gewoon dat ik geen ander pad zal volgen.”
In een telefonische telefooncommunicatie met CDU -leden sprak hij met hen over zijn nieuwe strategie, zowel historisch als radicaal en controversieel. Degenen die naar hem luisterden, werden elk woord opgemerkt. Ze dachten dat het emotioneel en verontrust werd gehoord.
In de maand vertrok tot de verkiezingen, vertelde Mertz hen dat hij harde voorstellen voor immigratie in het parlement zou promoten en er niet eens voor zou vallen als het betekende dat hij voor het eerst in de Duitse post-oorlogsgeschiedenis zou vertrouwen op de recht naar rechts.
Het was een risico op seismische dimensies. Het gevaar dat deze tactiek van het draaien van Boomerang enorm was, omdat hij wist dat sommige centrale kiezers zo doodsbang konden zijn dat ze zouden terugkeren naar andere reguliere partijen en, nog kritischer, wist dat deze beweging kon worden overwogen om het doel van de AFD te verwijderen en zijn steun verbeteren.
Deze beslissing heeft de loop van de verkiezingscampagne dramatisch veranderd. Letterlijk ‘s nachts verschoof de aandacht van alle partijen naar de kwestie van immigratie en naar de uitdaging van de beweging van Mertz. In wat de Duitsers noemen ‘Brandmaauer’, De muur van de bescherming, die tot die tijd verhinderde dat de dominante partijen officieel of informeel met de verre rechterkant werkten.
Plotseling ‘Ze verdwenen’ De vragen waarvan werd verwacht dat ze de pre-verkiezingsdiscussies domineren: hoe de overweldigende economie van het land nieuw leven te komen, hoe het leger wordt gemoderniseerd of hoe om te gaan met de voortdurende oorlog in Oekraïne. En dit zou allemaal zijn ‘spel’ In de handen van Mertz.
