Carol Navrotsky is een opmerkelijke figuur in Polen, met een achtergrond als voormalig bokser, historicus en zelfs een kleine hooligan. Ondanks zijn donkere aspecten heeft hij zich weten te transformeren en werd hij verkozen tot de nieuwe president van Polen, zij het marginaal. Zijn overwinning markeerde de terugkeer van de partij van Recht en Rechtvaardigheid (PI), die de parlementsverkiezingen van oktober 2023 had verloren, en was een zware klap voor de centrum-rechtse coalitie van premier Donald Tusk.
Voorafgaand aan de verkiezingen waarschuwde politicoloog Vavrouki dat Navrotsky dogmatisch en onbuigzaam was en niet begreep wat de rol van de president in het land inhield. Als president heeft Navrotsky het recht om een veto uit te voeren, wat hem tot een grote “hoofdpijn” voor Donald Tusk maakt.
Het motto van Navrotsky’s verkiezingscampagne was “Polen eerst”, waarbij hij benadrukte dat het belangrijk was om eerst voor de eigen burgers te zorgen. Hij zal naar verwachting een vergelijkbaar beleid voeren als zijn voorganger, president Andrei Dunda, die het veto gebruikte om de inspanningen van de pro-Europese regering van Donald Tusk te blokkeren.
Navrotsky heeft steun uitgesproken voor wapenbezit, traditionele families en christelijke waarden, en heeft een kritische houding tegenover Oekraïne laten zien. Zijn verleden is onderwerp geweest van publieke discussie, met vragen over zijn betrokkenheid bij georganiseerde fanacties en de verwerving van een appartement door een gepensioneerde.
Als favoriet van de Amerikaanse president Donald Trump, heeft Navrotsky steun gekregen van Trumps bondgenoten en conservatieve groepen. Zijn campagne weerspiegelt veel van de thema’s die populair zijn in de Amerikaanse politiek, met de belofte om “regelmaat” te herstellen en traditionele waarden te verdedigen.
De verkiezingsuitslag laat de diepe politieke verdeeldheid in Polen zien, tussen liberale steden en conservatieve plattelandsgemeenschappen, en tussen voorstanders van de EU en nationalistische groepen. Navrotsky’s overwinning markeert een nieuw tijdperk in de Poolse politiek, met onzekere gevolgen voor de toekomst van het land.
