Europa lijkt tegenwoordig zwakker en gefragmenteerd dan ooit. Bijna elke grote hoofdstad worstelt met een kompasvrije regeringen, gepolariseerde parlementen en samenlevingen die hun woede op straat uiten. Het gevaar is dubbel, Bloomberg waarschuwt in zijn analyse: enerzijds, het vertrouwen van de burgers in bestaande machtsstructuren en anderzijds om de deur naar het uiterste te openen.
Frankrijk is het meest opvallende voorbeeld, merkt Bloomberg op. Het land heeft in twee jaar vijf premiers veranderd, terwijl Sebastian Lekorni gedwongen wordt om grote concessies links te bieden om de macht te behouden. Vakbonden bereiden zich voor om het land te bevriezen met nieuwe mobilisaties tegen bezuinigingen in de openbare uitgaven. Nu Emmanuel Macron minder dan twee jaar aftelt, lijkt het nationale front van Marin Lepen zekerder dan ooit dat zijn tijd nadert.
In Groot-Brittannië zag Kir Starmer de macht van zijn parlementaire meerderheid in één jaar verdwijnen. Met de inflatie om de werknemers in de interne crisis opnieuw op te nemen, loopt Nigel Faraj (Reform UK) al voor op peilingen, waardoor politieke gegevens worden vernietigd.
Duitsland heeft misschien een lagere overheidsschuld, maar de regering van Friedrich Mertz is gebaseerd op een fragiele alliantie met de sociaal-democraten. Het alternatief voor Duitsland (AFD) is naar voren gekomen als de belangrijkste kracht van de oppositie, nu rechtstreeks concurrerend door de christene Democraten.
In Spanje wordt Pedro Sanchez aan de macht gehandhaafd dankzij een controversiële overeenkomst met Catalaanse separatisten. In Portugal onthullen drie verkiezingen in een paar jaar het fragiele politieke landschap.
Italië ziet er stabiel uit onder Georgia Meloni, de langste termijn premier sinds de tijd van Silvio Berlusconi. Maar het saldo binnen de overheid en de enorme overheidsschuld beperken de actiemarges. In Nederland is het politieke toneel gefragmenteerd met 15 partijen in het huis, terwijl premier Dick Schoff op weg is naar vroege verkiezingen.
Europa leeft met de last van 15 jaar opeenvolgende crises – van de schuldencrisis en de pandemie tot de oorlog in Oekraïne. Het resultaat is gepolariseerde partijen, gefragmenteerde parlementen en kiezers die klaar zijn om zich te wenden tot eenvoudige oplossingen. Het onvermogen om regeringen te nemen om beslissingen te nemen is niet alleen een interne kwestie. Het creëert een beeld van zwakte die internationale spelers exploiteert, zoals Vladimir Poetin, China van Si Jing of zelfs Donald Trump.
De politieke bestuurscrisis in Europa is geen voorbijgaand fenomeen. Als Epirus geen manier vindt om burgers opnieuw te verbinden met zijn democratische instellingen en visionaire beslissingen te nemen, dan is het gevaar niet alleen de opkomst van ledematen, maar het verlies van zijn eigen politieke macht in een wereld waar de machtigen de zwakte niet vergeven.
