In de documentaire “Ik zie alles, hoor alles en wil alles” wordt een indringend beeld geschetst van het leven achter de deuren van een verpleeghuis. De serie volgt mensen in de zorg en bewoners op drie locaties van ouderenzorgorganisatie Zorgbalans. De afleveringen tonen de dagelijkse realiteit van het werken en wonen in een verpleeghuis, waar vooral mensen met dementie verblijven.
Een van de verzorgenden, Ellen, deelt haar perspectief op het omgaan met bewoners met dementie. Ze benadrukt hoe moeilijk het is om je in te leven in wat er nog door de hoofden van deze mensen gaat. Ze uit haar onzekerheid en zegt: “Het is moeilijk in te leven over wat er nog door zo’n persoon heen gaat, ik weet het niet.” Een collega voegt daar aan toe: “Op een gegeven moment vergeten ze dat ze het aan het vergeten zijn.”
Een van de meest ontroerende momenten in de documentaire komt van Huub, een zwaar dementerende bewoonster. Ze vraagt zich af of haar man nog leeft en of hij nog langskomt. Het verdriet en de verwarring in haar stem zijn hartverscheurend. Ondanks haar heldere momenten, zoals het verlangen naar een sigaret, is haar geheugen ernstig aangetast. Ze weet niet meer of ze kinderen heeft en leeft in een constante staat van onzekerheid.
De serie laat ook zien hoe zorgverleners zoals Vincent omgaan met de uitdagingen van het werken in een verpleeghuis. Vincent verzorgt een vrouw die telkens dezelfde vragen stelt, zonder ooit variatie. Zijn geduld en toewijding zijn bewonderenswaardig, ondanks de herhaling en het gebrek aan verandering in de interactie.
“Ik zie alles, hoor alles en wil alles” biedt een rauw en eerlijk beeld van het leven in een verpleeghuis, met al zijn ups en downs. De serie toont de menselijkheid en de toewijding van de zorgmedewerkers, die dag in dag uit klaar staan voor de bewoners. Het is een ode aan hun onvermoeibare inzet, zelfs in de meest uitdagende omstandigheden.
