In het kleine stadje Tuam in Ierland is recentelijk een schokkende ontdekking gedaan: een massagraf met de overblijfselen van maar liefst 796 baby’s. Deze baby’s werden tussen 1925 en 1961 begraven op het terrein van de Mother and Child Foundation van St. Maria, een kerkelijk asiel voor alleenstaande moeders en hun kinderen. Het gebrek aan afzonderlijke graven, namen of een monument voor deze baby’s is een teken van de gruwelijke omstandigheden waarin ze zijn behandeld.
De meeste van deze baby’s waren het product van ongehuwde zwangerschappen en werden verstoten door hun families. Na de bevalling werden ze weggehaald bij hun moeders en belandden ze in deze instelling, waar velen van hen het niet overleefden. Het verhaal van Patrick Derred, het eerste opgenomen kind dat stierf in 1925, tot aan Mary Card, de laatste in 1960, is hartverscheurend. Onder hen stierven nog 794 andere kinderen, maar niemand weet precies hoeveel er daadwerkelijk zijn begraven in dit massagraf.
Amateurhistoricus Kathryn Korles onthulde in 2014 dat de overblijfselen van deze kinderen hoogstwaarschijnlijk onder de grond lagen, sommigen beweren zelfs dat de ruimte werd gebruikt als rioolwatertank of als “horrorkamer”. Kathryn begon haar onderzoek in 2005 en ontdekte dat geen van de kinderen op een bekende begraafplaats was begraven. Haar vastberadenheid leidde uiteindelijk tot de bevestiging van het bestaan van het massagraf.
Het feit dat deze kinderen werden gezien als “defect” en werden behandeld als vuil, is een schokkende herinnering aan de onmenselijke praktijken die destijds plaatsvonden. Het feit dat hun overlijdensaktes de aandoening “aangeboren idiotie” vermeldden, maakt het des te schrijnender. Maar dankzij het doorzettingsvermogen van mensen zoals Kathryn Korles en de lokale gemeenschap, worden deze kinderen nu eindelijk erkend en krijgen ze de waardigheid die ze verdienen.
De opgraving van het massagraf is in volle gang en zal naar verwachting twee jaar duren. Onderzoeksleider Daniel McSini benadrukt dat dit project wereldwijd ongekend is, gezien de kleine omvang van de botten die gevonden worden. Voor de overlevenden en familieleden is deze opgraving niet alleen een kwestie van rechtvaardigheid, maar ook van erkenning. De kinderen van Tuam zullen niet langer anoniem zijn. Ze zullen namen hebben, een geschiedenis en binnenkort een waardig graf waar ze rust kunnen vinden.
