In het kader van het 750-jarig bestaan van Amsterdam organiseren Het Parool en het Concertgebouw een verkiezing voor het mooiste Amsterdamse lied. Een van de genomineerde nummers is ‘Bloed, zweet en tranen’ van André Hazes. Dit nummer, dat in 2002 verscheen, is niet alleen een persoonlijk relaas van Hazes, maar heeft ook een opmerkelijke rol verworven binnen de Ajax-aanhang en de bredere Amsterdamse cultuur.
Tijdens de tournee van Metallica in 2019 werd ‘Bloed, zweet en tranen’ zelfs gecoverd in de Johan Cruijff Arena. De metalversie viel echter niet bij iedereen in de smaak, maar de massale samenzang van het publiek maakte veel goed. Dit type samenzang is inmiddels een vast onderdeel geworden van de Ajax-thuiswedstrijden, waar het nummer tijdens de rust wordt gedraaid en door de supporters met veel passie wordt meegezongen, ongeacht de stand van de wedstrijd.
André Hazes, geboren en getogen in De Pijp, is onmiskenbaar een icoon van de Amsterdamse muziekcultuur. Zijn leven en carrière waren vol hoogte- en dieptepunten, wat ook in het nummer tot uitdrukking komt. De tekst van ‘Bloed, zweet en tranen’ weerspiegelt de worstelingen en overwinningen van Hazes, waardoor het nummer een diepere emotionele laag krijgt die velen aanspreekt.
Ironisch genoeg was Hazes geen uitgesproken Ajax-fan. Hij steunde van oorsprong FC Amsterdam en DWS, en zijn liefde voor het Nederlands elftal was misschien nog wel groter. Desondanks is ‘Bloed, zweet en tranen’ uitgegroeid tot een officieus clublied van Ajax, en daarmee een soort volkslied voor de stad Amsterdam. Deze ontwikkeling benadrukt de bijzondere band tussen muziek, sport en stadsidentiteit.
De populariteit van het nummer is ook te danken aan het massale eerbetoon dat Hazes postuum ten deel viel in de Arena, waar duizenden fans samenkwamen om hun respect te betuigen. Dit evenement, dat werd uitgezonden op televisie, maakte duidelijk hoe diep verweven Hazes is met de Amsterdamse cultuur en hoe zijn muziek generaties heeft weten te raken.
De tekst van het nummer is direct en herkenbaar, met zinnen die als een mantra door het publiek worden herhaald. Het refrein, dat spreekt van de strijd en de overwinningen in het leven, biedt een universele boodschap die zowel voetbalsupporters als gewone Amsterdammers aanspreekt. Het biedt een gevoel van saamhorigheid en verbondenheid, vooral in de context van een wedstrijd of een gezamenlijk evenement.
Hoewel de oerversie van ‘Bloed, zweet en tranen’ oorspronkelijk van Ton Leijten was, heeft Hazes het nummer een unieke draai gegeven door de tekst te herschrijven. Hierdoor werd het niet alleen een persoonlijk verhaal, maar ook een nummer dat de ziel van de Amsterdamse bevolking vastlegde. De herkenning en emotie die het nummer oproept, maken het tot een sterke kandidaat voor de verkiezing van het mooiste Amsterdamse lied.
Deze ironie van een nummer dat niet specifiek over Amsterdam gaat, maar desondanks zo sterk wordt omarmd door de stad en zijn bewoners, laat zien hoe muziek en cultuur kunnen evolueren. Het is een bewijs van de kracht van muziek om mensen te verbinden, ongeacht hun oorspronkelijke intentie of context. Terwijl de stemmen geteld worden voor de verkiezing, blijft de impact van ‘Bloed, zweet en tranen’ op de Amsterdamse cultuur onmiskenbaar.
