Ruth Pozner, een Pools-Joodse overlevende van de Holocaust en een actrice met een belangrijke carrière in Groot-Brittannië, overleed op 96-jarige leeftijd samen met haar man Michael, 97, in een euthanasiekliniek in Zwitserland. Het echtpaar, dat bijna 75 jaar samenwoonde, liet een e-mail achter aan vrienden en familieleden met de boodschap dat ze deze wereld hadden verlaten, zonder enige druk en na een vol leven te hebben geleefd.
Pozner werd geboren in Polen en leefde door de Holocaust-hel, waarbij bijna al haar familie werd uitgeroeid door de nazi’s. Ze wist te ontsnappen aan het getto van Radom met de hulp van haar vader en zich te verbergen met een valse identiteit in een katholiek gezin. Na de oorlog vluchtte ze naar Groot-Brittannië, waar ze een carrière in dans en theater nastreefde en uiteindelijk lid werd van de Royal Shakespeare Company.
Haar man, Michael Pozner, was een vooraanstaande chemicus en werkte bij de VN voor UNICEF, waardoor het echtpaar de wereld rondreisde. Ze vestigden zich uiteindelijk in Londen, waar ze tot het einde van hun leven samenwoonden. Ondanks persoonlijke verliezen, zoals de dood van hun zoon Jeremy, probeerden ze het verleden niet te betreuren, het heden te leven en niet te veel te verwachten van de toekomst.
Het paar nam de beslissing om euthanasie te plegen niet vanwege een ongeneeslijke ziekte, maar vanwege hun gevorderde leeftijd en de wens om geen “kwaliteit” leven voort te zetten. Hun goede vriend en toneelschrijver Sonia Linden beschreef Ruth als “de meest levendige, geweldige vrouw” en Michael als “een opmerkelijke, intellectuele man”. Ze begreep en steunde hun beslissing.
De dood van Ruth en Michael brengt het debat over euthanasie naar voren, met name in het Verenigd Koninkrijk, waar de legalisatie van geassisteerde zelfdoding wordt onderzocht. Hoewel ze geen ongeneeslijke ziekte hadden, was hun keuze gebaseerd op hun eigen overwegingen en verlangens.
Ruth Pozner bleef niet zwijgen over haar verleden en sprak openlijk over haar ervaringen uit de Holocaust, in de hoop dat de lessen van gisteren zouden worden geleerd door de leiders van morgen. Ze werd geprezen door organisaties als de Holocaust Memorial Trust en de Campagne tegen antisemitisme voor haar moed en vastberadenheid om te strijden tegen antisemitisme.
Het leven en de dood van Ruth Pozner en Michael Pozner roepen vragen op over keuzes aan het einde van het leven en de waardigheid om zelf te bepalen hoe en wanneer men wil vertrekken. Hun verhaal zal voortleven als een herinnering aan de kracht en de geest van overlevenden van de Holocaust en als een inspiratie voor anderen om hun eigen pad te volgen.
