De publicatie van de nieuwe nationale veiligheidsstrategie van de Verenigde Staten heeft Europa geconfronteerd met een fundamentele verandering in de relatie met Washington. Europa wordt niet langer gezien als een bondgenoot, maar als een antagonist die de Amerikaanse perceptie van soevereiniteit, macht en culturele oriëntatie bedreigt. Deze verschuiving markeert een nieuw tijdperk waarin het concept van ‘het Westen’ opnieuw wordt vormgegeven.
De strategie van Washington ten opzichte van Oekraïne onthult een andere interpretatie van geopolitiek, waarbij het conflict met China als prioriteit wordt gesteld. Europa, dat jarenlang heeft vertrouwd op de strategische paraplu van de VS, staat nu voor de uitdaging om zelfstandigheid te creëren in een omgeving waarin Washington zich zowel als bondgenoot als concurrent kan opstellen.
De botsing tussen Europese instellingen en Amerikaanse technologiegiganten versnelt de crisis, waarbij de rivaliteit zich niet beperkt tot handelsovereenkomsten, maar ook ideologische targeting omvat. Europese leiders reageren op de nieuwe strategie met bezorgdheid en spreken openlijk over de noodzaak om Europese autonomie op te bouwen.
Het conflict tussen de VS en Europa gaat niet alleen over politiek, maar ook over identiteit. Europa ziet zichzelf als verdediger van een democratisch model dat bedreigd wordt door externe en interne krachten, terwijl de VS Europa beschouwt als een ‘problematisch ecosysteem’ met culturele en institutionele afwijkingen.
Europa staat voor een historisch keerpunt waarbij het moet beslissen of het een zelfstandige geopolitieke entiteit kan worden of een bolwerk blijft van Amerikaanse invloed. Het naoorlogse Westen zoals we dat kenden bestaat niet meer, en Europa moet zich nu positioneren in een wereld waarin de Atlantische Oceaan opnieuw een grens wordt. De uitdaging voor Europa is om te bepalen hoe het zich zal verhouden tot deze nieuwe realiteit.
