Voormalig Al-Qaeda-terrorist de grote “winnaar” in de VN
Tijdens de 80e VN Algemene Vergadering werd de voormalige jihadist en terrorist van Al-Qaeda, Ahmed Al-Saraa, de feitelijke president van Syrië, de grote “winnaar” genoemd. Al-Saraa, die ook bekend staat onder zijn bijnaam al-Jolani, sprak niet alleen vanaf de VN-podium, maar had ook ontmoetingen met verschillende wereldleiders, waaronder de Griekse premier Kyriakos Mitsotakis.
Tijdens zijn ontmoeting met Mitsotakis beloofde Al-Saraa de bescherming van orthodoxe christenen in Syrië, wat de Griekse premier benadrukte als een belangrijk onderdeel van een inclusief politiek proces. Daarnaast ontving Al-Saraa ook steun van het Amerikaanse strategische en economische mechanisme, vertegenwoordigd door voormalig CIA-leider David Petraeus.
Het verhaal van Al-Saraa begon in 2003, toen hij op 20-jarige leeftijd lid werd van Al-Qaeda en al snel een van de nauwste adviseurs van de leider van de organisatie werd. Na zijn arrestatie in 2006 door de Amerikaanse troepen in Irak, verhuisde hij naar Syrië en richtte hij de terroristische organisatie Jambhat al-Nusra op. Met Turkse steun bezette Al-Saraa de Syrische provincie Idlib en veroverde hij zelfs Damascus.
Door zijn politieke transformatie van rebellenleider naar staatsleider brak Al-Saraa twee records in New York: hij werd de eerste voormalige Al-Qaeda-lid die de Algemene Vergadering van de VN toesprak en de eerste Syrische president die dat deed sinds 1967. President Trump beschreef Al-Saraa zelfs als “een jonge, aantrekkelijke man met een sterk verleden” tijdens hun ontmoeting.
Internationaal wordt Al-Saraa gesteund en gelegaliseerd, ondanks zijn terroristische verleden. Veel regeringen haasten zich om hem te erkennen, terwijl hij pleit voor de annulering van internationale sancties tegen Syrië en solidariteit met de mensen van Gaza uit.
Achter Al-Saraa schuilt echter de schaduw van Erdogan en Turkse invloed, wat vragen oproept over de ware bedoelingen van de voormalige terrorist. Het is nog onduidelijk of het nieuwe Syrië een bluf zal blijken te zijn en in hoeverre westerse regeringen bereid zijn zijn verleden te negeren voor geopolitieke belangen en de wederopbouw van Syrië.
