De Iraanse religieuze elite bevindt zich op een existentieel kruispunt na de recente aanvallen van de VS en Israël op hun nucleaire faciliteiten. De druk om het nucleaire programma op te schorten is groot, maar het regime staat voor de keuze om nieuwe aanvallen te riskeren of zich terug te trekken.
De fragiele wapenstilstand die een einde maakte aan de recente oorlog heeft de zwakheden van het Iraanse militaire apparaat blootgelegd en het prestige van Iran als regionale macht aangetast. Nu richt het regime zich op het voortbestaan ervan in plaats van op een langetermijnstrategie.
Er zijn signalen dat het leiderschap van Iran de dialoog met de VS ziet als de enige manier om verdere escalatie te voorkomen. Hoewel sommige hardliners tegenstand bieden en de aanvallen beschouwen als een “strategische val”, lijkt het leiderschap te neigen naar onderhandelingen om de kosten van militaire confrontatie te vermijden.
President Massoud Pezkian heeft bepleit voor heropening van de dialoog met de VS, maar zijn verklaringen zijn bekritiseerd door hardliners. Uiteindelijk zal de beslissing worden genomen door de hoogste leider Ali Khamenei, die naar verluidt consensus heeft bereikt over het hervatten van de onderhandelingen.
De externe druk van de VS en Israël blijft echter aanhouden, met dreigementen van nieuwe aanvallen als Iran zijn uraniumverrijkingsactiviteiten hervat. VN-sancties dreigen opnieuw van kracht te worden als Iran niet terugkeert naar de onderhandelingstafel.
Binnen Iran groeit de ontevredenheid over de economische situatie en de repressie van dissidente stemmen. De bevolking lijdt onder sancties en wanbeheer, en vreest voor nieuwe luchtaanvallen. Ondanks de angst voor interne onrust zijn er nog geen massale protesten uitgebroken.
Het leiderschap van Iran staat voor een moeilijke beslissing: toegeven aan externe druk en onderhandelen over het nucleaire programma, of kiezen voor verdere confrontatie met de VS en Israël. De komende periode zal cruciaal zijn voor de toekomst van Iran en de regio.
